Scenariusze oceniane są przez recenzentów. Dobre pierwsze wrażenie stwarza właściwy format materiału, wynikający z jego wieloletniej ewolucji. Poprawnie skrojony tekst jest przesłanką do zainteresowania historią, którą chcemy opowiedzieć na ekranie.

Dzięki systemom do zarządzania produkcją contentu, jak Strada, wgląd w pracę scenarzysty zyskują wszyscy uczestnicy procesu produkcyjnego. Scenariusz staje się istotnym komponentem pracy, a jego zunifikowana forma pozwala przyspieszyć działania i uniknąć nieporozumień.

Poniżej przedstawiamy najważniejsze elementy prawidłowo sformatowanego tekstu.

Okładka

Nie jest wymagana. Jeśli dokument prezentujemy w wersji drukowanej i decydujemy się na nią, to wystarczy szara tektura bez żadnych oznaczeń.

Strona tytułowa

Zazwyczaj to ona jest okładką: zawiera główne informacje. Poza nimi nie powinno być żadnych oznaczeń, grafik itp. Na ok. 1/3 wysokości strony umieszczamy napisany wersalikami i wypośrodkowany tytuł. Poniżej niego umieszczamy nazwisko autora – wyśrodkowane, z podwójnym odstępem między wierszami, zwykłą czcionką. W prawym dolnym rogu powinien pojawić się adres kontaktowy. Jeżeli scenariusz oparty jest na innym utworze literackim, informacja o tym powinna pojawić się pod nazwiskiem, również wyśrodkowana i napisana zwykłą czcionką. To wszystko. Czytelna informacja bez zbędnych dodatków.

Czcionka

Najlepszym wyborem jest:

Courier 12.

Taki był krój czcionek w maszynopisie - pozostał do dziś.

Układ

Marginesy: górny, dolny i prawy powinny wynosić ok. 2,5 cm; lewy – 3,5 cm ze względu na bindowanie wersji drukowanej. Strony tytułowej nie numerujemy, kolejne – w prawym, górnym rogu.

Ważne jest, żeby materiał nie był przeładowany tekstem. Powinna być to instrukcja dla reżysera, aktorów, operatorów kamer, jak poprowadzić sceny układające się w historię.

Na pierwszej stronie przy lewym marginesie umieszczamy zwrot:

 FADE IN:

Kolejne są nagłówki scen. Zawsze określamy miejsce akcji: WNĘTRZE lub PLENER, następnie po myślniku – PORĘ DNIA, np.:

 PLENER. ŁĄKA – DZIEŃ.
 WNĘTRZE. SYPIALNIA – NOC.

Po określeniu miejsca, dając podwójny odstęp, prezentujemy wskazówki sceniczne. Ich rolą jest pokazanie nastroju w historii, np.:

PLENER. ŁĄKA – DZIEŃ.
Równinna łąka, ciągnąca się aż po horyzont. 
Porośnięta wysokimi trawami. Na horyzoncie widoczny las.

Zawsze piszemy w czasie teraźniejszym, krótko, zrozumiale. Jeżeli wspominamy o pojawiającym się nagłym zdarzeniu, np. dźwięku, możemy wyróżnić go wielkimi literami:

Anna spokojnym krokiem idzie przez łąkę. Rozgląda się. 
Dłońmi dotyka koniuszków traw. TRZASK! Rozlega się wystrzał.

Postacie określa się nad dialogiem, wielkimi literami, z zachowaniem ok. 7 cm odległości od lewego marginesu. Kwestie związane z postaciami opisuje się poniżej, z takim samym marginesem, np.:

    Anna Kostrzewa
    Dzisiaj przyjechała na wieś na ślub syna.

Dialog z opisami powinien wyglądać następująco:

    ANNA
  Tak bardzo się cieszę, synku.
Gładzi po policzku stojącego przed nią syna.
    ANNA (CD)
  Babcia też byłaby szczęśliwa. Pełnię radości mąci mi jej brak. 
  Ale może gdzieś tu jest i patrzy na nas?

Każde wejście dialogu wypowiadanego przez tę samą postać, przerywanego opisami, musi zaczynać się ponownym nazwaniem postaci. Niektórzy dodają w nawiasie określenie kontynuacji: (CD). Nie jest to wymagane, ale konieczne jest wtedy, kiedy dialog przerywa koniec strony. Na kolejnej (CD) musi się pojawić.

Po określeniu postaci mogą pojawiać się zwięzłe wskazówki aktorskie, np.:

    ANNA
  (pogodnie)
Tak bardzo się cieszę, synku.

Kolejnym elementem jest:

CIĘCIE

wyrównane do prawego marginesu. Sygnalizuje ono zmianę miejsca lub czasu akcji.

Scenariusz może zawierać również instrukcje dotyczące pracy kamery. W wersji tradycyjnej można zrobić to wprost, opisując plany: daleki, średni i zbliżenie. W nowoczesnym ujęciu autor tak opisuje postaci i scenę, że czytający wie, jak ma poprowadzić kamerę, np.:

WNĘTRZE. SALON – DZIEŃ.
Po środku salonu, obok stołu z kryształową zastawą stoją blisko, zwróceni do siebie Anna i Marek.
    ANNA
  (pogodnie)
  Tak bardzo się cieszę, synku.
 Gładzi syna po policzku, w jego oczach widać łzy.
    ANNA
  (z nutą smutku)
  Babcia też byłaby szczęśliwa. Pełnię radości mąci mi jej brak. Ale może gdzieś tu jest i patrzy na nas?

Taki opis daje wystarczające wskazówki dla operatora kamery mówiące, że z ogólnego ujęcia salonu musi przejść na zbliżenie twarzy Marka.

Podczas sceny mogą pojawić się przebitki. Jest to zestaw tym razem krótkich scen, ukazujących tło opowieści. Np. podczas rozmowy Anny z Markiem możemy pokazać retrospekcję wydarzeń doprowadzających do dnia ślubu.

WNĘTRZE. SALON – DZIEŃ.
PRZEBITKA:
1) Marek poznaje Magdę na weselu kolegi.
2) Pierwszy spacer Marka z Magdą.
3) Zaręczyny.
4) Pogrzeb babci.

Jeżeli w scenie, oprócz przebitki, pojawia się retrospekcja, trzeba wyraźnie to zaznaczyć, używając wyrównanej do prawego marginesu wskazówki „przejście do” i oznaczając scenę jako „retrospekcja”, np.:

PRZEJŚCIE DO:
    WNĘTRZE. KAPLICA – DZIEŃ (RETROSPEKCJA

Po zakończeniu sceny musi pojawić się oznaczenie powrotu do teraźniejszości, np.:

    WNĘTRZE. SALON – DZIEŃ (TERAŹNIEJSZOŚĆ

Ostatnimi istotnymi elementami są rozmowy telefoniczne i języki obce. Jeżeli postać rozmawia przez telefon, ale drugiego rozmówcy nie słyszymy, to w miejscu jego wypowiedzi używamy „…”:

    MAREK
  (przez telefon)
 Tak, była spokojna… Dzisiaj rano… Nie, jest pogodna, właśnie o niej rozmawialiśmy… 
 Dobrze, to zdzwonimy się jeszcze wieczorem… Tak, dziękuję. Pa!...

W przypadku, kiedy słyszymy drugiego rozmówcę, postać wypowiada swoje kwestie w dialogu i jest oznaczona określeniem OFF:

    MAGDA (OFF)
Podróż udała się?
    MAREK
  (przez telefon)
Tak, była spokojna.
    MAGDA (OFF)
Kiedy przyjechałeś?
    MAREK
Dzisiaj rano.
    MAGDA (OFF)
Mama jest przygnębiona? Wspomina babcię?
    MAREK
Nie, jest pogodna, właśnie o niej rozmawialiśmy.

Języki obce natomiast sygnalizujemy w opisach scen i wskazówkach aktorskich. Dialog zawsze piszemy w swoim języku ojczystym, np.

  Marek odbiera drugi telefon i mówi po francusku (napisy):
    MAREK
 No jestem już na miejscu. To już jutro! Suka myśli, że ją kocham…. 
 Wiesz dobrze, że tylko ciebie kocham. Ona jest nam potrzebna… Tak, jesteśmy genialni

W ostatniej linijce sygnalizujemy zakończenie:

                      FADE OUT

Wydruk

Scenariusz prezentujemy na białym papierze, dziurkujemy w trzech miejscach i spinamy mosiężnym nitem. Mimo chęci oszczędności, najlepiej pisać tekst tylko po jednej stronie.

Pamiętać trzeba, że scenariusz, a nawet jego skrypt, to początek długiej drogi do finalnego efektu na ekranie. Dobry scenarzysta powinien być otwarty na uwagi aktorów i dbać, by praca była działaniem zespołowym, opartym na wiedzy, doświadczeniu i talencie wszystkich jego uczestników. Strada, jako zintegrowany system do zarządzania produkcją staje się wyjątkowo użytecznym narzędziem, które krok po kroku prowadzi zespół do finału: ukończenia profesjonalnego projektu wizualnego opartego na dobrym scenariuszu.